عصر قم - آخرین خبر /برای من، دویدن یک شکل از تمرین ذهنی بوده است، همچنان که یک نوع تمرین جسمی. هر بار که می‌دوم، وارد مکالمه‌ای میان ذهن و جسمم می‌شوم. ذهن می‌گوید، تحمل کن، یک کیلومتر دیگر. جسم جواب می‌دهد، بهنظر می‌رسد تمام عضلاتم آتش گرفته‌اند. در این مکالمه، نتیجه‌ای حاصل می‌شود که شبیه زندگی واقعی است: همیشه به نوعی، به جلو حرکت می‌کنم، حتی اگر گاهی توقف کنم. دویدن به من یاد داده است که پشتکار و تلاش، هرچند کوچک، می‌تواند عمیق‌ترین و بزرگ‌ترین ترس‌هایم را حل کند، درست همان طور که نویسندگی شاید بتواند جهان درونی‌ام را خلق کند.
برگرفته از کتاب «وقتی از دو حرف می‌زنیم...»، اثر موراکامی
بازار
![]()