بزرگنمايي:

عصر قم - ایسنا /سازمان ملی بهداشت و درمان انگلیس اعلام کرده است صدها فرد مبتلا به نوعی نادر از سرطان چشم در این کشور قرار است به یک داروی پیشگام دسترسی داشته باشند.
این سرطان که برآورد می‌شود در انگلیس سالانه بین 500 تا 600 نفر به آن مبتلا می‌شوند، از سلول‌های لایه میانی چشم آغاز می‌شود و هنگامی که به سایر اندام‌های اصلی سرایت کند، تقریبا همیشه کشنده است.
موسسه ملی بهداشت و مراقبت عالی (NICE) اعلام کرد داروی تبنتافاسپ (با نام تجاری Kimmtrak) را برای بیمارانی که ملانومای داخل چشمی (uveal melanoma) آن‌ها قابل جراحی نیست یا به سایر قسمت‌های بدن سرایت کرده، توصیه کرده است.
بیماران باید آزمایش خون بدهند تا مشخص شود آیا نشانگرهای ژنتیکی مناسب برای این روش درمانی را دارند یا خیر. انتظار می‌رود که سالانه 100 نفر واجد شرایط این روش درمانی باشند.
«جوآن فاستر» که سال 2013 به ملانوما داخل‌چشمی مبتلا شد، سال گذشته پس از گسترش سرطان به ریه‌ و کلیه‌ها از طریق طرحی حمایتی به داروی تبنتافاسپ دسترسی پیدا کرد.
این زن 57 ساله اهل نیوکاسل تاکید کرد که این بیماری چه از نظر جسمی و چه از نظر روانی او را ناتوان کرده بود.
او گفت: بیش از یک دهه است که چشمم را تخلیه کرده‌ام و تحت درمان قرار دارم و این خیلی سخت است که نمی‌دانی در آینده چه رخ می‌دهد. به‌خصوص که تاکنون درمانی در دسترس نبوده است. این خبر که تبنتافاسپ اکنون برای صدها بیمار فعلی و آینده تحت پوشش ان‌اچ‌اس در دسترس است، بهترین هدیه ای است که می‌توانستم آرزو کنم. البته می‌دانم که این درمان طولانی‌مدت نیست، اما توده‌های کلیه مرا کوچک و روند پیشرفت سرطان ریه‌ام را متوقف کرد که همین بیشتر بودن با خانواده و عزیزان برای من فرصتی گرانبها محسوب می‌شود.
به گزارش ایندیپندنت، این دارو با اتصال به پروتئین‌های سطح سلول‌های سرطانی و سلول‌های تی (نوعی از گلبول‌های سفید) عمل می‌کند و به سیستم ایمنی بدن کمک می‌کند تا سلول‌های سرطانی را شناسایی کند و از بین ببرد که به کند کردن روند پیشروی بیماری منجر می‌شود.
به گزارش سازمان ملی بهداشت و درمان، کارآزمایی‌ها نشان داد که پس از شروع درمان با تبنتافاسپ، شانس زنده ماندن به مدت سه سال 27 درصد است، در حالی که این میزان با درمان استاندارد فعلی (داروهای مهارکننده‌های نقاط کنترل) 18 درصد است.
در حالت کلی، بیماران تحت درمان با تبنتافاسپ به‌طور متوسط 21.6 ماه زندگی کردند، در حالی که بیماران تحت درمان با روش‌ استاندارد به‌طور متوسط 16.9 ماه زنده ماندند.