بزرگنمايي:

عصر قم - به گزارش صدای حوزه، حجت الاسلام علی مهدیان طی یادداشتی به بررسی الگوی توسعه سقائیان نژاد و مدل فکری وی به مناسبت بازنشستگی او پرداخته است که در ادامه مطالعه می نمایید:
شهردار قم استعفا کرد، استعفای او در پی حرف و حدیثهایی بود که درباره رسیدن موعد بازنشستگی او بیان میشد.
من او را اولین بار سال 76 دیدم، بعد از قصه دوم خرداد، در اتاق جلسات بسیج دانشگاه صنعتی اصفهان، آن زمان رییس دانشگاه بود و من دانشجوی آن دانشگاه، روی زمین نشسته بود و رفقای بسیجی هم دوره اش کرده بودند، توضیح میداد که دکتر معین به او گفته بنا نیست تغییر کنی، اما معین به او دروغ گفته بود، همان روزها عوض شد، البته قبل از آن نیز دانشجویان زیادی برای تغییر او تلاش کرده بودند، دانشجویانی که معتقد بودند او بیشتر به تکنوکراتهای دوران هاشمی نزدیک است، الان شاید خیلی ها یادشان نباشد یا باور نکنند که رای بالای مردم به خاتمی، در آن دوران، بیش از همه مرهون رای منفی به هاشمی و جریان تکنوکرات او بود.
هاشمی تا سالها توسط اطرافیان خاتمی له میشد، دلیلش هم فضای منفی بود که در کشور نسبت به سبک توسعه هاشمی وجود داشت، توسعه ای که بویی از عدالت نبرده بود فرهنگ هم نمیفهمید. این سبک توسعه به صورت طبیعی منفور مردم است. یادم هست در همان دهه هفتاد آخرین قسمتهای سریال “خانه سبز” نقد جدی به روش، شهرسازی بود که توسط کرباسچی در تهران انجام میشد، مدل شهرسازی که محله ها را و روابط اجتماعی و فرهنگی مردم را نمیدید، ظرافتهای شهردار بودن را نمیفهمید، متوجه نبود که در میان یک گلزار پر از ظرافت به نام محله، به نام زندگی ، شهرکهای بی ربط و بی اصل و نسب و اتوبانهای بزرگ و بی ضمیمه به هیچ چیز از جمله فرهنگ، مثل بردن تانک در میان باغ و گلزار میماند. کرباسچی را در تلویزیون جلوی چشم مردم و علنی محاکمه کردند چون فضای عمومی کشور نسبت به این جریان نفرت داشت. کاری به زرنگ بازی ها و سیاست بازیهای او ندارم، اما سبک توسعه شان ، عدالت کش بود، زندگی و لطافت نشناس بود، بی خیال فرهنگ بود.
مدتها گذشت تا مردم فهمیدند خاتمی و هاشمی تفاوت زیادی با هم نداشتند و کلا خیلی ها سر کار رفته اند. توسعه خاتمی هم ضد عدالت بود اما و البته به شدت فرهنگی بود، فرهنگ مهاجم دشمن، فرهنگ معنویت کش لیبرالیسم، فرهنگی که فریاد جگرسوز رهبری را بلند کرد. آری، مساله نسبت عدالت و توسعه، مساله ای بود که در قامت شهرداری ها بیش از هر جای دیگری خود را نشان میداد. و اما سقائیان نژاد
سقائیان نژاد مهم است، او شهردار اصفهان بود و قم، دو شهر کلیدی مرتبط با فرهنگ معنوی ایرانی. تخریب سه منزل تاریخی و تجاوز به حریم میدان امام، در زمان شهرداری اصفهان خبرساز شد، در دورانی هم که در قم بود حواشی کم و بیش نسبت به نحوه توسعه شهری او وارد شد. اما یک نکته همیشه باعث میشد صدای منتقدین او آنچنان به جایی نرسد و او تا زمان بازنشستگی اش بر سر کار باقی بماند. چرا؟
یک دلیلش آن بود که او حقیقتا کار میکرد، هیچ کس گزینه ای پیدا نمیکرد به جای او قرار دهد و مطمئن باشد قوت اجرایی او را داشته باشد و نقصهای او را نداشته باشد، سقائیان نژاد خودش یک مدیر کاری، مخلص و متدین بود. اما اندیشه مدیریتی که او دنبال میکرد، خیلی به قیافه قم و اصفهان نمیآمد، اساسا باید متوجه باشیم که این چالش اولا با افراد و مدیران نیست بلکه یکی از مهمترین نقاط چالشی در سبک اداره کشور و نوع اندیشه پشتیبان آن است. بازنشستگی سقائیان نژاد برای من خبر خوبی نبود، چون مدیر موفق و موثری بود و مثل او تعداد زیادی را نمیشناسم. اما آرزو میکنم سبک مدیریت توسعه محور روزی در این کشور بازنشسته شود و کنار برود.
این روزها وقتی میبینم عده ای در ایام مذاکرات دم از امید میزنند ، دلم میگیرد، امیدی که جریان توسعه دنبال میکند همین گونه است، امید به قدرتها ، امید کاذب، امیدی که خبر از یک ماله کشی گسترده میدهد، پنهان کردن همه نقصها و ضعفهای مدیریتی که جز رشد ظاهری و مادی کشور چیزی را نمیبیند. نه انسانها را نه روابط اجتماعی را، نه زندگی و خانواده را و نه مردم سالاری را ، نه معنویت را و نه عدالت را. ولو مدیرانش در زندگی شخصیشان متدین و معنوی باشند. کاری و پر تلاش و موثر باشند. سبک توسعه ای که پایه مدیریتش تخصص گرایی گرته برداری شده از غرب باشد که ربطی به اندیشه و ایمان جوشیده از درون ندارد، برای این زیست بوم، جذاب نیست. خواستنی نیست.
اما چه بخواهیم چه نخواهیم، این جنس امیدواری مضحک به سبک دهه هفتاد و نود، در حال بازنشستگی است، این را باید در میان مردم و جوانان باشید و آن دوران ها را هم دیده باشید، تا لمس کنید. به نظرم کشور به مرور امید و اعتمادش را به سبک مدیریت توسعه غربی از دست میدهد و بالاخره فریادهای ممتد این ده بیست سال رهبری درباره سبک رشد و پیشرفت کشور جدی گرفته خواهد شد.